Sababa!

Już myślałam, że etap podróżowania po Izraelu zakończył się w poniedziałek, kiedy pojechałam do Akko i że teraz czeka mnie już tylko nauka hebrajskiego na intensywnym ulpanie (ulpan to kurs hebrajskiego). A jednak, moja izraelska mama zrobiła mi niespodziankę i zabrała mnie dziś na północ Izraela, do Galilei. Celem naszej wycieczki było oglądanie kwitnących migdałowców. Chawa wypatrzyła w gazecie jakąś migdałową trasę wycieczkową, przygotowaną specjalnie na Tu Bi Szwat – Nowy Rok Drzew, żydowskie święto, które wypada za 3 dni. Niestety, natura nie skoordynowała się w tym roku z kalendarzem żydowskim i nie zobaczyłyśmy ani jednego migdałowca w kwieciu.
Za to zobaczyłyśmy piękną, zieloną krainę, przywodzącą na myśl Polskę wiosną, w okolicach świąt wielkanocnych. Płaskie jak stół doliny – jak Dolina Jezreel i Dolina Jordanu – cieszą oczy soczystą zielenią pól. Jezioro Galilejskie jest niewiarygodnie granatowe! I tyle ptaków wkoło – na drzewach, w powietrzu, na falach jeziora! Sielanka…
Na koniec perełka dzisiejszego dnia, szczególnie dla tych, co znają trochę hebrajski. „Sababa” to takie slangowe hebrajskie słówko, które przywędrowało z arabskiego i które jest używane, a nawet nadużywane w codziennym młodzieżowym języku. Coś w stylu naszego: „spoko” albo „zajebiście” (ma ktoś lepszy pomysł na to jak oddać po polsku „sababa”? bo zdaje sobie sprawę, że ciężko to przetłumaczyć). A więc, skoro kluczowe słowo zostało jako tako wyjaśnione, czas na mini anegdotkę.
Góra Tabor. W kościele na szczycie góry trwa msza. Wchodzimy akurat na moment: „Oto Baranek Boży…” i za chwilę wierni podchodzą do komunii. Ksiądz azjatyckiego pochodzenia na cały regulator krzyczy: „The body of Christ” („Ciało Chrystusa”) do każdego podchodzącego wiernego. Wychodząc z Kościoła Chawa pyta: „Co on tak powtarzał cały czas? Sababa Christ?”